Mama na medal! ❤️❤️❤️❤️ ➡️

Polka odniosła wielki sukces. Teraz wyznaje: bolało straszliwie

Mogę powiedzieć wprost: po tym medalu się popłakałam, po tamtym sprzed dwóch lat nie. Wiem, ile kosztowało mnie to wyrzeczeń i jak trudny był powrót po ciąży do sportu — mówi nam Aleksandra Król-Walas tuż po zdobyciu brązowego medalu na mistrzostwach świata. Okazuje się, że ostatnie tygodnie znakomitej snowboardzistki były naznaczone ogromnym bólem. — Nie chciałam o tym mówić — zaznacza.
Natalia Żaczek, Przegląd Sportowy Onet: Jeszcze przed startem mistrzostw śmiała się pani, że brąz już jest, więc przydałby się inny kolor, ale chyba i tak radość z tego medalu przyćmiewa niedosyt…

Aleksandra Król-Walas: Dokładnie, cieszę się z każdego medalu, niezależnie od koloru. Do wielkiego finału zabrakło zaledwie 0,01 s, nie wiem, jak to się stało… Mówiąc szczerze, byłam święcie przekonana, że to ja przechodzę, a później, jak zobaczyłam tę 0,01 s, to się załamałam… Wiedziałam jednak, że chcę tego brązowego medalu, więc bardzo o niego zawalczyłam.
Wiadomo, Miki Tsubaki to srebrna medalistka, bardzo dobrze jeździ w tym sezonie… Zdobyła zresztą wszystkie Kryształowa Kule. Szkoda, bo wpadając na metę i widząc ją kątem oka, byłam przekonana, że to ja przejdę. Prawdopodobnie po prostu to ona lepiej wsadziła rękę do fotokomórki.

Jakie myśli pojawiają się w głowie, gdy widzi się to 0,01 s?

Złość i krótkie rozczarowanie, ale szybko przeszło. Już po kilku sekundach skupiałam się na tym, że teraz walczymy o brąz. Jak człowiek jest już w tej najlepszej czwórce, trochę się rozluźnia, nie jest już tak zestresowany. Wiesz, że będziesz walczyć o medal i tak naprawdę te ostatnie przejazdy idą tak szybko, że nawet nie masz, kiedy się zestresować. Zdążę wyjechać na górę, napić się wody i już biegnę na start, a w bramie startowej jest już totalny fokus na tym, jak jechać, co robić i walczyć.