Gdy odbierał złoty medal olimpijski, z jego oczu ciekły łzy. Ten moment miał dla niego symboliczny wymiar ze względu na zamordowanego ojca. Pewnie jeszcze nie zdawał sobie wtedy sprawy, że będzie przez to płakał nawet pół wieku później ➡️

Nasz wielki mistrz zmarł w zapomnieniu. “W Polsce mnie nie chcieli”

Gdy odbierał złoty medal olimpijski, z jego oczu ciekły łzy. Ten moment miał dla niego symboliczny wymiar ze względu na zamordowanego ojca. Pewnie jeszcze nie zdawał sobie wtedy sprawy, że będzie przez to płakał nawet pół wieku później. Ogromne wzruszenie pojawiło się na jego twarzy także z powodu drogi, jaką musiał przejść, by trafić na sportowe szczyty. Józef Zapędzki pewnie jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że to nie koniec jego życiowej udręki. — Nie chcę więcej mówić, bo się popłaczę — powtarzał podczas ostatniej rozmowy w mediach. Ale mówił dalej. I płakał.

Józef Zapędzki jest jednym z niewielu polskich olimpijczyków, którzy dwukrotnie stawali na najwyższym stopniu podium. W strzelaniu z pistoletu szybkostrzelnego sięgał po złoto igrzysk w Meksyku i w Monachium. 55. rocznica pierwszego z tych wielkich sukcesów wypada 23 października br.
W 1972 r. w Republice Federalnej Niemiec ugruntował swoją pozycję. Złoto w Monachium miało tym większą wymowę, że zawody odbywały się kilkanaście kilometrów od miejsca masowego grobu, gdzie pochowane są zwłoki ojca Zapędzkiego
Po zakończeniu kariery musiał radzić sobie sam. Trudnił się m.in. pracą taksówkarza, wyjeżdżał też na Zachód. — W Polsce mnie nie chcieli — opowiadał podczas rozmowy z Onetem w 2019 r. To był jego ostatni wywiad w mediach. Trzy lata później zmarł
Przypominamy nasz tekst z okazji trzeciej rocznicy śmierci Józefa Zapędzkiego